Die Perfekte Expat vrou.

As mens die dag jou lewe in ‘n tas pak met ‘n Expat kontrak en ‘n onbekende toekoms, is almal opgewonde.  Daar is ‘n nuwe land om te ontdek!  Nuwe mense om te ontmoet! 

Die waarheid is egter dat daar so baie admin is om uit te sorteer, dat mens nie eers dink aan die land, avonture of mense nie.  Jy is later MOEG GEGROET en klim op die vliegtuig sonder om ‘n traan te stort of bang te wees vir vlieg! 

… Die Perfekte Expat Vrou …

Dit het nie lank geneem om agter te kom dat die rol van Expat-vrou ‘n soortvan ongesproke verwagting het nie.  Die juweel van ‘n vrou is altyd ‘on top of things’.  Haar huis is altyd skoon, kos is uitmuntend!  Sy kan ure in winkels rondloop en weet presies wat om waar te kry vir watter geleentheid of funksie.  Sy het die spesiale ‘skill’ ontwikkel om te kan koffie drink by vriendinne, dae agtermekaar, en daar is amper altyd iets vars gebak op die tafel of jy genooi of onverwags opdaag. 

Nee kyk … duidelik het Lyf nie met ‘n wen-vrou hier aangekom nie!

My verhouding met skottelgoed is nie stiptelik nie, ek stryk nie graag nie en het verseker nie intussen ‘n liefde vir kosmaak ontwikkel nie.  Die dag toe Lyf voorstel ek moet my vrye tyd gebruik en dalk ‘n kookkursus doen, was daar ‘n drie-dae atmosfeer en praatstilstand in die huis!  Ek is nou nog getraumatiseerd na al die ‘Vegan Failures’ van my Vegan jaar saam met Callie en weier om ‘n blikkie van enige soort bone in my trollie te laai!  Die braai-patties wat die slagter voorgestel het was seker vir ‘n BBQ, verseker nie ‘n Suid Afrikaanse braai nie!  Die goed het soos kartonne opgekrul en die burgers was … ongemaklik om te eet!

Lyf het nie hier aangekom met wat die samelewing sien en erken as die ideale vrou nie.  Inteendeel – ek ‘fail society’ elke liewe dag:  Skaamteloos en Trots.

Van opgee uit liefde tot Gehoorsaam en Onderdanig wees!

Meeste van die vrouens wat ek hier ontmoet het is geleerd en het fantastiese loopbane en ‘n blink toekoms gehad … alles is opgegee vir manlief!  Tog sit ons hier vandag sonder ‘n druppel kredietwaardigheid en 100% afhanklik van manlief se salaris.  Ons kan nie ‘n telefoonkontrak of ‘n bankrekening oopmaak nie, want die werkspermit is in manlief se naam.  Dit klink luuks en lekker as die verhouding veilig en ‘secure’ is … maar vir party beteken dit hulle is ook 100% afhanklik van wat hulle man wil spandeer, waar hy wil vakansie hou, waar hy wil bly, wanneer hy wil trek, wanneer hy besluit om ander werk te soek … of ‘n ander vrou te soek.  Weer ‘n keer is sy die een wat alles moet opgee: die expat lewe en voordele, die toekomsdrome waarmee hulle die ‘journey’ saam begin het.  Sy moet hulle drome, kinders en meubels in ‘n boks pak en terugtrek – en al wat sy het is die geld wat x-manlief vir haar gee!  Die egskeiding is gekompliseerd.  Die pak en trek en emosies en kinders is gekompliseerd.

Maar … net soos toe hulle as expats gearriveer het, staan hy op en gaan werk toe.  Hy moenie al die vreemde winkels, strate en mense ‘negotiate’ en sy voete vind nie!  Hy moenie gaan soek vir stokperdjies en vriendinne om die tyd verby te kry nie!   Party mans het die ‘audacity’ om sarkasies te vra wat sy met al haar tyd en sy geld maak, asof dit maklik is om van ‘n besige lewe af skielik ‘n huisvrou te word.    Hy het geen begrip vir die impak van ure en ure en ure omkry in ‘n vreemde land nie. Hyklim in sy bakkie, gaan werk toe en kom met ‘n lys verwagtinge van hoe die huis, sy vrou en hulle kinders moet lyk en lewe.  

Verwagtinge om sosiaal te wees, om gaste te ‘entertain’.  Die verwagting om geld te spaar, maar die yskas moet vol wees? ‘n Verwagting om jou tyd produktief te gebruik, en jou dan te kritiseer oor jou besluite.  ‘n Verwagting om die perfekte ouer te wees. Daar is intieme verwagtings, sonder emotionele ondersteuning. 

Dis ‘n klap in feminisme se gesig!

Vrouens wat gedwing word om afhanklik, smekend en onderdanig te wees, en terselfdetyd ‘n lys van vereistes het om aan te voldoen volgens die samelewing, haar voorkoms, en manlief homself! 

Die onverwagte vriendin

Ek lees nou die dag op iemand se Facebook: “Dankie vir jou vriendskap die afgelope jaar, ek sou dit nooit hier sonder jou oorleef het nie.”  Twee vriendinne wat mekaar gevind het, elkeen besig met hulle eie emosionele ‘struggles’. 

Een ding is verseker: niemand kan dit alleen doen nie.  Sonder die vriendinne het jou man in elke geval nie vriende nie, want dit is so tussen die ‘girls’ wat ons ‘n braai en ‘n kuier reël!  Ons deel die onuitgesproke verwagtinge en die sigbare ‘failures’.

“Wat kan ek eet?” voel baie soos “Jy het geen beheer nie.”

“Is my hemp gestryk?” voel soms soos “Jy is ‘n slegte vrou met tyd op hande! Wat maak jy daarmee?”

“Hier is niks in die yskas nie!” voel soos “Jy kan nie beplan nie.”

Omstandighede gooi mense bymekaar soos bestandele … is dit vir ‘n wenresep of flopresep?

Almal verskillend, met verskillende agtergrond en uitkyk op die lewe ontmoet en kuier skielik saam.  Soms ‘click’ jy met iemand – dalk net ‘n tydperk, dalk een funksie, dalk tot by die ‘farewell’ partytjie en in mindere gevalle, vir altyd.  Sulke onverwagte vriendinne stap saam jou die pad met al die verwagtinge en ‘failures’, of dit nou realiteit is of jou eie interpretasie daarvan. 

Jy word gekonfronteer met nuwe kulture, beginsels, lewensuitkyke en gelowe.  Alles wat seker en stabiel was, skielik onder ‘n vergrootglas! 

‘Suid Afrika se grense is klein’ … grense strek verder as ‘n landkaart.

Ons loop rond met die idee dat ons BETER is as almal, want ons is Christenne.  Ons kritiseer gemengde-rasse verhoudings en ‘struggle’ met die idee van gay. 

‘n Vriendin vertel eendag my dat hulle in Suid Afrika ‘expats’ was: hulle was ‘perplexed’ dat dieselfde mense so baie kan vloek en drink as wat hulle op ‘n Sondag kan bid. Ek kon nie help om te glimlag nie – dit klink soos baie mense wat ek ken! Ons oordeel almal op grond van kleur, taalgebruik en gewoontes … dit klink soos daai gesegde van met die Bybel onder die arm loop.

Die gemengde span het van ons beste vriende geword!  Die restaurant eienaar lyk of hy letterlik met sy tattoes en lang baard op ‘n Viking skip van Nederland af hiernatoe geseil het!  Sy pragtige swart vrou gooi net gin-en-tonic terwyl sy ons stories vertel van haar Oupagrootjie, die slaaf op ‘n koffieplantasie; haar seun se leerprobleme; kombuis en restaurantflaters. Die stories hou nie op nie, en 23h00 word 02h00 in oogwink.  Ons kuier gereeld daar – hulle word spesiale vriende! 

Wie is ek om hulle te kritiseer?

Ons het gaan wynproe by die Gay span!  Die twee het al in tien lande gewerk en gewoon en het stories, kunswerke en lewenservaring wat jou kan besig hou tot oormôre.  Net soos ons storie, moes een ‘n beroep opgee om die ander een te ondersteun – ten spyte van sy geleerdheid en werksaanbiedinge.  Hulle het eindlose kritisering en drama beleef!  Maar as ek my handsak optel, smeek hulle dat ons langer bly. Nog ‘n wyntjie. Nog ‘n storie. Nog ‘n uurtjie.

Wie is ek om hulle te oordeel?

My Besluit is myne ALLEEN. 

Ek is ‘n expat vrou. 

Ja, ek het opofferings gemaak om hier te wees, en ‘fail’ elke dag die lys van verwagtinge wat die samelewing aan my stel, self Lyf s’n, en die wat ek interpreteer as verwagtinge.

Ek is arrogant om onafhanklik te wees en behandel te word.

Ek word gekonfronteer om my uitkyk te verander op ‘n duisend dinge wat ek gedink het ek verstaan: my beste vriende en ‘memories’ behels mense van ander gelowe of verhoudings wat ons so maklik kritiseer.  Ek is niks beter as enige iemand nie.

Ek het wonderlike dae, maar ek het af dae.

Ek bestuur soos ‘n regte Suid Afrikaanse taxi, anders gaan ek stilstaan!

Ek hou nogsteeds nie van kook nie, maar het geleer hekel en kry die jaar my graad!  Hoe ek my tyd spandeer hoef ek vir niemand te verduidelik of te verdedig nie!

Ek sal altyd lief wees vir my Here, maar my lewensgrense is groter en breër – ek is klaar geoordeel!

Ek moes al twee vriendinne help om hulle lewe in bokse te pak, met ure se gesprekke van “HOEKOM?” as hulle man ‘n nuwe Poppie kry.  Soms maak dit nie saak wat jy opgee of hoe lief jy vir iemand is nie – dit is net nie genoeg nie! 

Ek moes my meisie groet op ‘n lughawe om te gaan swot, en het nie die opsie om ‘n naweek gou af te vlieg of in die week ‘n ‘lunch’ in te werk nie.  My ander meisie en ek ‘bond’ nou soos nooit tevore nie.  Daar is in al die seer en moeilik iets goed: ek besluit om dit te soek!

Ek voel soms my Tweelingsussie se hartklop van verlang; ek drink uit my blou koffie koppie as ek my vriendin mis en skryf ‘n lang ‘soppy’ brief vir my Skoonsus as party dae te veel is.  Verlang se angel kom altyd onverwags.

My geskenke gaan nooit so goed wees soos my buurvrou s’n nie, en ten spyte van my beste intensies gaan ek in rugstekers en skinderbekke vasloop. Vriendinne is nie almal goed nie, maar dit maak die goeie tye nie minder deel van my ervaring nie!

Ek en Lyf is nie gespaar van uitdagings nie – maar dit is ons s’n. Ons oorwinnings en ons ‘journey’. As joune slegter of anders lyk, moenie fout in myne soek nie.

ek is gelukkig!

Want dit is wie ek is! 

In die klein landjie staan die NG Kerk en Budhiste tempel basies langs mekaar. Ek soek die positiewe, ek leef die goeie oomblikke. Ek ‘overthink’, staan op en lewe die tydelike lewe vol verwagtinge en onverwagte so goed as wat ek kan.

Wat al die ‘silent expectations’ betref … ek het absoluut geen intense om aan een van hulle te voldoen nie!

Ek is ek. Ek is gelukkig op my manier en niemand gaan dit verander nie.

Die X-Vrou Sindroom

Ek het respek vir verskillende mense, vir verskillende redes. 

Ek het respek vir enige Ma of Pa wat alleen ‘n kind of kinders  moet grootmaak, maar ek het nog MEER RESPEK vir die x-ma en x-pa wat so hardwerk om dit saam te doen.  Daai geskeide huise waar die kinders altyd die fokus bly en die eie-ek, eie-bitter en eie-woede opsy gestoot word sodat hulle kinders kan grootmaak so normaal as moontlik.  Ek het ‘n x-vrou saam met Lyf getrou, en ek is ‘n Stiefma.  My meisies ken hulle boeties, en Lyf het die voorreg om lief te wees vir sy seuns en sy kleinkinders.  Ons storie het goed uitgedraai! 

Ek het respek vir die x-vrou wat met of sonder onderhoud, deur maklike of moeilike tye, deur regverdige en onregverdige tye, ALTYD, elke keer, sonder uitsondering, haar kinders eerste stel.  Sy weet die verhouding tussen Pa en Kind is soos ‘n skatkis en sy handteer dit ook so.

Kinders word gebore met twee skatkiste: een vir Ma en een vir Pa.  Soos hulle grootword sit hulle herhinneringe, teleurstellings, goeie en slegte dae in die skatkis sodat hulle verhouding met Pa en Ma uniek is.  Iets wat bou tussen hulle en die ouer.  Die advies van Pa help met sekere besluite, terwyl Ma s’n weer ander dinge duidelik maak.  Wiskunde is dalk makliker by Ma, maar vat die kosblik liewer na Pa toe.  Kinders bou letterlik ‘n denkbeeldige boks vol LEWE vandat hulle die dag gebore word, gebasseer op die ervarings en interaksie met hulle ma en pa.

Die x-vrou sindroom gebeur wanneer daar ‘n ‘entitlement’ is dat, omdat ek ‘n enkelouer is, en waarskynlik nogsteeds bitter oor die egskeiding of die x-man se nuwe gelukkige verhouding of selfs sy nuwe bakkie, my kindertjies alles kan en MOET doen wat hulle (of ek) wil hê.  Of die vrou weet haar x-man is in finansiële moeilikheid of nie, sy draai alles om in ‘n ‘Pappa wil nie’.  Sy maak dit ‘n lewensmissie om die skatkis van Pappa skelmpies en agteraf te vul met al haar eie emosies, woede, afleidings en besluite.  Die einddoel is om haar kinders vir haarself te hê.  Hulle te vorm in ‘n ‘mould’ van haar eie waar Pappa in die x-wêreld lewe. ‘n Vyand en Bedryging van soorte. Pappa wil nie.  Pappa doen nooit moeite nie.  Pappa lewe in ‘luxury’ maar wil niks vir jou betaal nie. 

Pappa sleg: Mamma sukkel, maar goed.

Die X-vrou sindroom gaan gereeld gepaard met Sielkundiges en deesdae, kommerwekkende toename in kinders op medikasie. Sy blameer die kinders se angs en onvermoë om met elke dag se uitdagings by die skool en huis te ‘deal’ alles, op die Pa … die een wat nie altyd net kan betaal as sy ‘n epos of ‘n prokureursbrief stuur nie.  Sy ignoreer die impak van haar woorde en aanhoudende gesprekke OOR PAPPA met haar kinders totaal en al, en blameer die angs 100% op die Pa.

… Kan jy nie sien hoeveel skade jy aanrig nie?

Wat ek vreemd vind is die belangrike rol wat die Bybel in baie van die vrouens se lewe speel?  Hoe maklik hulle vertel van God wat hulle help in sulke (soms oordrewe) moeilike tye, asof ‘n x-man nie swaarkry of verlang of sukkel nie.  Sy loop rond met ‘n Septer in die hand wat besluit of die pa die prysuitdeling mag bywoon, die sportwedstryd, die kunswedstryd en selfs die verjaarsdagpartytjie.  Dit is ‘n ‘life mission’ om enige tyd wat hy wel opdaag so ongemaklik as moontlik vir hom te maak en daarna vir die kind te oortuig dat hy ‘duidelik nie daar wou wees nie’.  Asof sy ‘n ‘game’ speel waar die pa altyd op eiers loop en moet presteer, en sy op soliede grond moet sukkel en haar kinders oortuig eiers is solied!

Ek het respek vir my Sussie wat haar twee seuns grootmaak sonder ‘n sent onderhoud vandat sy die dag geskei is.  Tot vandag toe het sy hulle toegelaat om SELF hulle Pa te leerken en lief te hê – haar sukkel en bitter en woede en seer het sy nog nie een dag op hulle gelaai nie.  Sy het haar kinders grootgemaak om te weet ‘soms kan ek dit bekostig en soms nie’, nie probeer oortuig dat elke ding wat hulle in die lewe ‘mis’ is Pappa se skuld nie.  Hulle lewe in ‘n wêreld waar onderhoud nie bestaan nie, maar Pappa doen wel.  Pappa is nogsteeds die held in hulle wêreld soos dit hoort, sy swaai nie ‘n septer sodat hy die ‘Villian’ of die Duiwel word nie.  Elke dag, elke teleurstelling, elke goeie en elke slegte dag is sy daar – soos ‘n Mamma moet wees.  Sy het nog nooit die ‘arme ek is ‘n enkelouer-jassie aangetrek en eise gemaak nie.  Wanneer dit by haar kinders kom is sy een ding: die beste Ma wat sy kan wees, met wat sy tot haar beskikking het. 

Elke x-vrou dagvaar Ouma nie vir haar pensioen as die x-man nie meer kan betaal nie.  Elke x-vrou draai nie teleurstellings om in sielkundige kwessies of ‘blaming game’ nie.  Elke x-vrou ruk nie die Skatkis onder kinders uit en maak dit vol van haar eie idees en geroeste ‘memories’ nie – sy moedig hulle elke dag aan om hulle Pappa-skatkis self te bou, net soos hulle die Mamma-skatkis elke dag bou.

Wie dink jy is jy, dat ‘n geskeide Pa of perfek (in die x-vrou se oë en standaarde) moet wees, of weg? 

Met watter ‘chip’ loop jy op jou skouer dat jy jouself die reg toe eien om namens jou kinders te besluit of hulle lief kan wees vir hulle Pa of nie?

Jy wat so met die Bybel onder die arm loop: Skeur ‘n bladsy uit jou Bybel vir elke sportwedstryd, kunswedstryd en prysuitdeling wat jou kinders se pa gemis het omdat jy hom weggehou het of net sommer nooit ingelig het nie.  Skeur ‘n bladsy uit vir elke keer wat jy gesukkel het en jou kinders oortuig het dit is hulle Pa se skuld.  Skeur ‘n bladsy uit vir elke keer wat jy ‘n bydrae gehad het om jou kind teen sy Pa op te maak, asof die titel ‘x-vrou’ jou een of ander god gemaak het.  Skeur ‘n bladsy uit vir elke rapport wat hy nie gesien het nie, en elke optrede wat hy nie kon besluit om by te woon nie.  Skeur ‘n bladsy uit vir elke keer wat jy ‘n gebreekte hartjie kon troos met woorde waar haar Pappa die held kon bly, in plaas van hom afbreek.  Ek hoop jy begin skeur by die Ou Testament, want die Nuwe Testament is gewoonlik die bladsye van hoop waaraan jy so vasklou en die beelde van Jesus wat onvoorwaardelik lief is, aanhoudend vergewe en sonder ophou regverdigheid proklameer!   Daai versies wat jy so maklik aanhaal oor jou eie lewe, maar jou kinders leer nie vir ‘n x-pa bedoel is nie.

Ek is so moeg vir die stories van x-vrouens wat hulle-self die reg toe eien om hulle kinders te ‘brain wash’ en dan te regverdig met die Enkelouer hartseer stories.  Kyk om jou rond, almal se lewe is gekompliseerd.  Die lewe is moeilik, onregverdig en seer, selfs in die huise waar ouers nie geskei is nie.  Of jy ryk of arm, suksesvol of onsuksesvol is – die lewe is vol intriges, onregverdig, uitdagend en soms net eenvoudig MOEILIK. 

Die lewe, glo ek, is soos ‘n pak kaarte.  Ons almal moet die kaarte speel waarmee ons gedeel is.  Soms wen jy, soms verloor jy.  Soms kroek iemand en soms kroek jy.  Soms is jou strategie beter en ander kere verloor jy konsentrasie vir ‘n oomblik, en verloor ‘n kritiese spel in jou lewe.  Getroud of geskei, dit sou nie anders gewees het nie.

Alle x-vrouens is nie sleg nie, en alle x-mans is nie goed nie: maar die hemel weet, soms probeer hulle en jy wat lei aan die x-vrou sindroom, maak seker hulle staan nie ‘n kans nie! 

Ek het al vele kere gehoor die wiel draai en soms moet mens (soos die x-man/vrou of die nare stiefma/pa) maar net terugsit en stilbly.  Dinge sal uitwerk. Ek glo nie meer al die nonsens nie.  Soms is die skade so groot en die impak lewenslank.  Ek ken wonderlike Pa’s, mans, wat nie weet hoe hulle kleinkinders lyk nie omdat die x-vrou sindroom so sterk was dat sy alles vir haarself wou hou, vir altyd – MYNE! 

Vandag is ek woedend vir die Pa’s wat nie hulle kinders ken nie, nie kon advies gee oor huislenings en nuwe karre nie, wat nie ‘n kleinkind by die naskool kan optel of die geleentheid het om langs sy x-vrou by ‘n partytjie te sit TER WILLE VAN JOU KIND NIE.  Hulle word vir ewig gestraf omdat jy toesig in ‘n hofsaak gekry het.  My hart breek vir die Ouma wat haar pensioen verloor het, omdat ‘n x-vrou haar gedagvaar het vir die onderhoud wat die man nie kon of wou betaal nie.  Ek het nuwe respek vir die mans en vrouens wat kinders in twee huise grootmaak en die kinders altyd eerste stel. 

Jy wat so aan X-vrou sindroom lei, kyk hoeveel bladsye lê op die vloer om jou, jou Bybel is amper leeggeskeur.  Dit is tyd om te vergewe al wil of kan jy nie vergeet nie.  Dit is tyd om jouself op te tel en te doen wat jy moet doen … wees ‘n goeie Ma!  Elke dag, maklik of moeilik, reg of verkeerd, regverdig of onregverdig, met of sonder jou x-man se hulp … dit is nie jou kind se storie, se probleem of emosionele bagasie om te dra nie, dit is joune! 

Die Isolasiekamer.

(99% Fiksie)

Die deur bars oop en ‘n man met ‘n hazmatsuit storm aggresief na binne.  Ek skrik wakker soos elke ander keer en weet nie hoeveel keer ek hierdeur kan gaan voordat ek ‘n hartaanval gaan kry nie!  ‘n Bord met iets wat ruik soos Oatspap, maar lyk soos grys water word op ‘n klein tafeltjie neergesit, saam met drie maskers en ‘n bakkie pille.  So vining soos hy ingestorm het, so vining is hy weer buite, besig om die deur toe te Grendel. 

Gevangene … ek is ‘n gevangene!  Die vensters is toegeplak en net ‘n bietjie lig kom aan die bokant na binne.  Ek is te moeg om te baklei, te siek, te tam.  Ek kyk in ‘n waas hoe dag 6 van isolasie aanbreek.  Te bang om die pille te drink, te bang vir die gevolge as ek weier.  Hier is geen sin van tyd nie, behalwe die ellendige bak oats wat ek vir ‘n sesde keer moet trotseer.

Alles het so verkeerd geloop?

Ons was op vakansie en oppad huistoe, toe ek positief toets.  Die hotel se staf was so gaaf, Lyf en die meisies is terug na ons ou kamers toe, en ek is met ‘n karretjie en ‘n dokter na ‘n isolasiekamer toe aangery.  Dit is egter toe die karretjie voor die deur stop, dat alles en almal verander.

Welkom by die Isolasiekamer!

Die Hazmat-manne het my gegryp en skoongespuit van kop tot tone asof hulle ‘n kar was.  My klere is afgeruk en iets soos ‘n teaterpakkie wat myle te groot is, is oor my kop getrek.  Die gawe dokter het verander in ‘n nare heks wat pille in my keelgat afgooi terwyl die Hazmats my vasdruk.  ‘n Covid tracker is aan my arm vasgemaak en ek is alleen gelos in die kamer waar Lyf dink hulle so mooi na my gaan kyk.

Dae gaan verby – donker, siek, alleen.

Niemand bel nie.

Niemand kom kuier nie.

Niemand weet nie.

Ek baklei alleen: alleen teen die koors, die lyfseer en die hazmats wat my kamer so binnestorm elke dag. 

Soggens breek hulle die deur af, maak seker jy word wakker en gooi die bak oats neer.  Teen middagete bring hulle gister se verlepte vrugte van die hotel buffet, ‘n glas lemoensap en 6 bottels water.   Ek weet nie wat proe die slegste nie: die water of die lemoensap!  In die begin kom die dokter met haar vroom gesiggie saam, maak seker dat jy die klomp pille sluk.  Daar moet slaappille in wees, want ten spyte van my vrees, raak ek elke keer weer aan die slaap as die hasmats weg is.  As hulle met so groot geraas by die deur instorm drie keer ‘n dag, drink ek die pille sonder om te baklei.  Ek kan nie baklei nie.  Te moeg.  Te seer. 

Hoe het alles so verkeerd geloop?

Teen wat ek dink dag 12 moet wees as ek die suur-sweet reuk van my teaterpakkie ruik, word my meisies na die kamer gebring, twee bedjies word langs myne ingestoot en ek moet lendelam toekyk hoe die hazmats hulle afspuit, terwyl vrees en angs by hulle wange afloop.  Hulle is so onverwags gevang soos ek!  Ek wil keer dat hulle vir Emmie al die pille gee, sy is kleiner.  Ek kan nie beweeg nie, kan nie praat nie … en voor ek weet is hulle tweetjies langs my, vas aan die slaap.  Daar word ‘Covid trackers’ om hulle arms vasgemaak, ‘n gryse net soos myne.  Gevangenis van Covid.  Ek wil vra of hulle seer het, maar ek kan nie praat nie, kan hulle nie nader aan my trek nie – ek is seker vasgeboei op die bed, want ek kan nie beweeg nie.  Hulle lê soos twee waspoppies en slaap, lyk amper dood.  Ek moet opstaan, ek moet BAKLEI! 

… Maar ek raak aan die slaap soos elke ander dag, magteloos om my meisies te beskerm.  Daar is nie ‘n ‘worse fate’ vir ‘n Ma nie!  Nooit nie. 

Ek kan die see hoor buite, maar ek kan dit nie sien nie.

Ek roep na Lyf, hy kan my nie hoor nie.

Ek probeer wakker word, regopstaan, bykom – die pille is te sterk. 

Na wat voel soos weke in die Isolasiekamer, voel dit of die slaap en pyn begin verloor.  Ek soek die meisies maar kan hulle nie kry nie.  Ek voel angstig, tog weet ek geduld is nou my wapen.  As daai deur oopgaan, moet ek hulle onkant vang – EK SOEK MY KINDERS!!!! 

Ek voel sterker, beter!  Die deur is skaars oop toe ek storm met ‘n krag wat ek nie gedink het ek besit nie.  Ek slaan en baklei!  “Lyf!!! Lyf!!!”  skreeu ek so hard as wat ek met my seerkeel kan.  “Help!!!  Help!!!”  roep ek na die buitewêreld, na enige iemand naby die afgesonderde isolasiekamer. 

Huil en baklei word een.  Maar ek is swakker as die hazmat se kloue.  Magteloos om my kinders te help wat seker iewers slaap van gister se oordosering.  Magteloos teen die arms wat my vasdruk … en … my naam sê?  Oor en oor? “Nos!  Nos!  Dis ek!  Nos!”

Die stem klink bekend, kalmerend … ek hou op baklei en dan sien ek dit … uiteindelik: die mooiste blou oë wat ek nog ooit gesien het: die bekommerde blou oë van my Lyf.  “Jy’s wakker” sê hy met ‘n glimlag. “Welkom terug my Nossie.”

Wakker? 

Ek kyk om my rond.  Geen hazmats, geen donker vensters nie, en … geen Meisies nie.  Paniek vat weer oor!  “Meisies.  Die Meisies!  Jy moet die meisies ook red Lyf!” 

“Klaar gedoen, Almal is OK,” antwoord hy met ‘n geamuseerde glimlag.

Die hallusinasie is uiteindelik verby, sê hy.

Die koors is gebreek.

Ek het Covid baklei soos ‘n regte soldaat, gesweet asof ek ‘n marathon hardloop en die hazmats gevloek in hulle graf in.  “Jy het nooit opgegee nie, my Nos!  Nooit nie!” 

Ek sien die knop in Lyf se keel, die vrees en verligting wat een word.

Ek kyk met nuwe oë na die Isolasiekamer en Lyf se gemaskerde gesig wat my kom oppas het, pille gevoer en kos gegee het. 

Die gawe dokter vervang die tweegesig-monster van my hallusinasie. 

Die kos proe nogsteeds sleg, soos alles anders met my Covid-aangetaste tong. 

Die ‘Covid Tracker’ is net die oord se toegangs-armband.

My teaterpakkie was Lyf se oorgrootte T-shirt.

My maand in die Isolasiekamer was toe eintlik net 3 dae van koors.

Die hazmats was toe altyd Lyf en ‘n dokter wat ons opgepas het.

Die meisies slaap Covid af tussen Netflix en ‘Room Service’ in hulle eie Isolasiekamer reg bo my.

Net Lyf het ‘n negatief gekry.

Ek sit op my stoepie en staar uit oor die strand en die golwe, dankbaarder as ooit vir elke ding wat ek kan sien, kan ruik en hopenlik binnekort kan proe.

Maar bo alles – vir die Hazmat Monster van my hallusinasie wat nooit opgegee het nie.

Naskrif – Ek toets positief vir Covid oppad huistoe van vakansie, twee dae plat en slaap.  Gevolglik word ons vakansie met 10 dae (verpligtend) verleng.  Behalwe dat dit voel soos ‘n vet verkoue, is ek nooit ernstig siek nie!  Maar … soos alles in my lewe, word ek ‘n karakter in ‘n storie.  Covid is niks anders nie.

Running Away is not what I imagined.

A small incident triggered my imagination, resulting in my first attempt at fiction.

A Hoax Call

Since I can remember, I’ve wanted to be a Profiler.  I have this recurring dream of an interview with the CIA: my poker face intrigues them and my excellent skills gets me the job.  But, alas – I have no poker face, I have no idea what these excellent skills are and nothing exciting ever happens anyway.

Well, I mean danger-exciting.

Until … one unsuspecting morning, like every other day where nothing was supposed to happen and we’ve just accepted the quiet life of Covid in a country where time is slow … my phone rang! 

“You thought you can hide; your time is up!”

It’s the strangest feeling I have ever felt: initially convinced it’s the wrong number … but what if it wasn’t?

Who would I possibly hide from, I am already in a strange country?

I have this saying, “the fear of the unknown scares us the most” … I never thought my own saying would fill head with so many question marks!  Indeed, I was suddenly living the fear of the unknown.

How do you phone your husband and inform him that you received a call that you thought were a hoax, but was followed by three more, mentioning you by name and if it was possible to bring the currently visiting, international managers home to continue their meetings … well?  As a safety precaution, of course.

When did I get involved with so many people and groups and stuff?  It must have been the social weekend of the year, because I cancelled so many appointments with so many vague lies.

How could I explain that my presence could LITERALLY be a threat?

Not a hoax call

OK … lets pause for a moment.  You probably think that ‘running away’ means a flight out of the country in the middle of the night, with whatever you can carry enroute to a small, insignificant little farmhouse at an undisclosed location where you live of the land and eventually become best friends with the bodyguard assigned to you, because really – there is no one else? 

WRONG!!! Running away was nothing I could ever imagine.

In the first place a good mother would keep a straight face and say nothing to her children … unless you are the ever practical, multitasker who answer the phone on speaker so you can fold the washing.  As it happens, I don’t wear all the clothes in the house, so the kids have to help and at the moment of the very unsuspecting and still-not-sure-if-he-had-right-number moment, I was not in the washing room alone!  While I tried to ignore it and before I blocked the number, and because there was a lot of washing and I tried to be busy while I contemplated this very, very strange turn of events, my daughter was there, right next to me.  Who would have thought that we would be contemplating over washing … ever?!

In this unpredictable predicament, however, there was one predictable: Hubby!  Turns out I didn’t have to invite any manager over for a braai after all.  Before I knew it, he sends me locations constantly to tell me they were on their way (whoever they meant); I was not to pick up the other daughter from school, it’s been arranged.  I believe that none of us ever panicked: whilst hubby went into over-protective mode (well, if there is such a mode when your wife apparently offended someone to the point of death threats).  I went into planning mode and my kids assigned themselves to the task of finding the perfect cover story.

We had the most incredible weekend!  A trip to the grocery store changed to counter-surveillance training, trying to memorise every single registration or the clothes of passers-by, outstanding features and see who could recall the most.  Hubby won every time!  Hey – we had to eat!  And we had unexpected guests and … we are South African after all.  So, we had to braai!  Cell phone locations had been turned off and privacy settings were triple checked for security reasons!  Our cover story made for laughter that made my cheeks hurt.  Suffice to say that we came up with the worst, most evasive and vague cover story ever invented: to sort out paperwork.  A reasonable story for expats and one that would hopefully not raise too many questions upon our return, create unnecessary concern or gossip.  It was decided that the girls and I will leave alone, while Hubby stay and sort out normal things like … well, work!  Someone had to work and his office is surrounded by security guards. As long as he stayed on site, he was considered safe.  We had self-defence classes every day and Hubby would constantly test us by suddenly grabbing you or something to that effect, which should have scared us senseless into reality, but instead turned into pretend-fights and again … lots and lots of laughter.

Another call came the Sunday, in the midst of our burned pizza (because honestly, I can barely cook in normal circumstances, how am I supposed to deal with cooking under stress)? The main stress factor at this point, the constant cooking for strangers trying to help and not the possible threat!

Covid-complications got a new meaning for us:  there are no quick getaways in the middle of the night in an armoured vehicle, flights are only available three days later and PCR tests takes time.

It was on Monday morning, waiting in a queue for the medical centre to open, that the severity of the situation struck me for the first time.  I was severely irritated that Hubby was checking his phone instead of the surroundings.  I saw the bodyguard in the same queue on his phone, equally nervous and alert as Hubby.  Being inside the house packing, cooking, watching TV and keeping yourself busy was a far safer place than standing in a queue on a street, seeing every vehicle as the possible carriage of an assassin.

Vulnerable.  Open.  Static.  

Social distance had a new meaning too, unrelated to Covid!  Is the guy with a jacket carrying a concealed weapon, a knife maybe?  I tried to look and appear calm, but for the first time I was scared.  I realised how my presence anywhere and with anyone was suddenly dangerous.  If the maybe-not-a-hoax-caller was serious, and an assassin was out to get me … he might miss … and that would be on me!  Whether I asked for it or not.

The notary didn’t rush my letter of authority to travel alone with the girls, they had no idea that we were RUNNING.  And honestly, I could type faster!  Were the girls safe at home with a guard posted outside?  Here we were, for the first time in I don’t know how long, alone and we couldn’t even call it a date or stop for lunch.  We were constantly watching, scanning, waiting and hoping the threat wasn’t real.

Four days and five threatening calls later, we truly did get into a vehicle in the middle of the night, praying that for once, checking in would be without problems. And it was!

I didn’t acknowledge the bodyguard on the plane, just passed as if I was a trained professional on an undercover mission. I suddenly realised what an inattentive host I’d been to our guests who dropped everything to look after us this weekend, and how they must have thought they would never come to our house again.  If there was an ‘again’.  I thought about the irony that the threat occurred on a weekend, which made disappearing so much easier and the questions from school and work and friends so much less.  I thought about how much fun the weekend had been, when it should have been agonising and scary … and maybe I just didn’t realise (until this very moment) that it actually was. 

And as the plane took off, at last, I realised how tired I was. Before I closed my eyes, I saw that both my brave girls were fast asleep already. 

Running away

Location undisclosed.

Oh!  Who would have ever thought that my dream of an overseas holiday with my girls will be forced upon us, to an idyllic little town.  We stayed in a hotel that should be a museum, went on ghost tours, city tours, museum tours and saw everything the town had to offer.

Who would have thought that running away included room service?  Or a thousand steps a day on our unexpected holiday for three.  Yes, we fell behind with school and studies, but you can’t be in a beautiful country and not explore, can you?  I would have never thought that running away could be so beautiful, so busy and so free!

Walking back fearlessly to the hotel after a magic show one night, I looked up to see a crescent moon.  “Look, the Lord is smiling down on us!”  In that moment I was filled with an enormous peace and calm, seeing how the Lord truly had looked over us in so many different ways, and thought that He must have a sense of humour to answer my prayers in strange and creative ways I could never imagine. 

We had no bodyguards, no-one knew where we were.  We didn’t live off the land in a scruffy little forgotten house that no one could find. We simply stayed under my maiden name in a place I’ve never heard anyone mention as a top tourist destination and blended in with the masses.  Running away wasn’t scary or difficult at all, in fact, we constantly forgot we were actually hiding.

I rather enjoyed being cut off from the world, no-one knew we might be in trouble, not even my family.  I loved how life has given me this interesting way to distinguish between real friends and nosy acquaintances.  Some people were so curious about our sudden departure that their true colours showed in fake concerns, filled with curiosity.  The true friends, however, had only one constant question: “Are you safe and healthy?”

Running away was easy, it was happy and it was fun. 

But … we could not run forever. The calls were real, but were the threats?  Did the psycho move on to new targets, laughing with his friends at the tension and fear in their voices?  The constant question however remained:  did I really offend or hurt someone deeply, unknowingly to the point that they would make death threats?  There were no more calls and no more numbers to block.  Hubby was safe, but far and I was missing him.  Missing home.  The novelty of an unexpected holiday was wearing off as we were falling behind with school and life and the realisation that at some point, we had to get back: back to normal, back home, back to real life and back to the threat that may or may not exist.

When life became complex!

We have been apart many times in our life, but I distinctly remember the hug Hubby gave me on our return.  A hug that said ‘I wish I can do more’ and ‘I wish I can protect you, but I don’t know how’.  We were back home where no one knew if we were safe. We had loads of photos and stories to tell, while Hubby was working tirelessly to find a suspect, a link, something … without success.  The police have written the incident off almost before we started running and there was simply nothing to confirm or deny that a threat had ever existed. 

We decided against a guard, it would raise questions with the neighbours, and more expenses: Running away wasn’t exactly cheap. Lying in Hubby’s arms for the first time in what felt like months, but so familiar that it also felt like yesterday, I realised that running away was far easier than coming home would ever be. 

I wasn’t prepared for the concern of true friends, or the tears of relief when I wasn’t dying from cancer or getting divorced.  I wasn’t expecting the fake concern and fishing expeditions of those I’ve now confirmed to be acquaintances.  Humans are a curious and nosy species, can I really blame anyone’s assumptions or reactions? It’s not like I suddenly have experience in cover stories or running away! I was kicked from the bookclub because they assumed I came from South Africa with a new Covid strain.  I had to face tears and accusations because I was lying and dishonest, whilst I was struggling to catch up with studies and groceries and ways to handle all the questions I simply could not answer.

Two truths manifested itself inside me, forever: we don’t know what’s going on in another person’s house, something I will respect and treasure for the rest of my life. I would not assume or make personal connections to others’ reactions … because I understood more than ever that sometimes I simply don’t know their story … just like they didn’t know mine. 

I was trying to mend fences with those I’ve cut off to protect – how could they possibly understand? Running away consists of vague answers to protect our secrets, a lonely place of alienating friends, and bonding with those helping you carry the runaway bags.  In confiding our secrets, they become complicit in protecting our lives, or maybe just mine – I still didn’t know!  Do they drive in a state of constant, increased awareness of every vehicle, every pedestrian or cyclist on the road?  Are they searching for the parking with the best peripheral view and avoiding public places in case an assassin awaits?  Are they scared picking up kids from school, on high alert for possible kidnappers or shooters?  How can they possibly understand?

You think running away is difficult?  You are WRONG … coming back is far worse.  We may not be in witness protection and maybe the threat has disappeared: but our bags are packed and we remain ready to run at a moment’s notice.  I owe no one any explanation and trust me: it’s safer that way.  Our secrets remain our own, and so does our fears. 

The threat dissolved

It’s New Year’s Eve.  Hubby took the girls around the block to watch fireworks from every angle.  I opted for animal duty, listening to what sounds like a war outside.  What a year it’s been, still no answers to the mysterious phone calls, rather we got a wonderful holiday.  We returned to our own normal of increased awareness and suspicions.

Lying on the couch I feel like I can relax for the first time in months amongst the noise and explosions outside.  We love the new house, we drive a different car.  We are making new friends, although I favour a low profile.  Part of me has gotten used to it: just keeping to myself.

And then, when I expect it the least: I saw him outside the window.  I don’t know him.  I don’t recognise him.  I just know … it’s the face behind the calls.  Fireworks turn to bullets, shattering windows that no one will hear.  My location compromised.  The perimeter breached.  Fireworks: the perfect cover to attack. 

I thought I would shout and run if being attacked, but a strange calm took hold of me: knowing the mystery ended, unsolved.  I was never so happy to be without my kids, without Hubby, to be alone.  Whatever threat I posed, whatever I did, I bear the end alone.  We were done running, hiding, watching and constantly looking at every passer-by as suspicious.  I thought at my end I would pray, or I would have memories flashing through my mind … but my eyes closed as the war outside continued, a vehicle screeching away and all I felt was calm.  The concept “it was over before it begun” suddenly made a different type of sense. Maybe none of us were made for this earth, cruel and unfair. Answers to many questions suddenly just didn’t matter.  Whatever I have or haven’t been for my stay, my time was up!  

I thought I saw a crescent moon smiling down on me before the bullets won and I sighed out, what I assumed to be, my last breath.

Running Away is not what I imagined.

A small incident triggered my imagination, resulting in my first attempt at fiction.

A Hoax Call

Since I can remember, I’ve wanted to be a Profiler.  I have this recurring dream of an interview with the CIA: my poker face intrigues them and my excellent skills gets me the job.  But, alas – I have no poker face, I have no idea what these excellent skills are and nothing exciting ever happens anyway.

Well, I mean danger-exciting.

Until … one unsuspecting morning, like every other day where nothing was supposed to happen and we’ve just accepted the quiet life of Covid in a country where time is slow … my phone rang! 

“You thought you can hide; your time is up!”

It’s the strangest feeling I have ever felt: initially convinced it’s the wrong number … but what if it wasn’t?

Who would I possibly hide from, I am already in a strange country?

I have this saying, “the fear of the unknown scares us the most” … I never thought my own saying would fill head with so many question marks!  Indeed, I was suddenly living the fear of the unknown.

How do you phone your husband and inform him that you received a call that you thought were a hoax, but was followed by three more, mentioning you by name and if it was possible to bring the currently visiting, international managers home to continue their meetings … well?  As a safety precaution, of course.

When did I get involved with so many people and groups and stuff?  It must have been the social weekend of the year, because I cancelled so many appointments with so many vague lies.

How could I explain that my presence could LITERALLY be a threat?

Not a hoax call

OK … lets pause for a moment.  You probably think that ‘running away’ means a flight out of the country in the middle of the night, with whatever you can carry enroute to a small, insignificant little farmhouse at an undisclosed location where you live of the land and eventually become best friends with the bodyguard assigned to you, because really – there is no one else? 

WRONG!!! Running away was nothing I could ever imagine.

In the first place a good mother would keep a straight face and say nothing to her children … unless you are the ever practical, multitasker who answer the phone on speaker so you can fold the washing.  As it happens, I don’t wear all the clothes in the house, so the kids have to help and at the moment of the very unsuspecting and still-not-sure-if-he-had-right-number moment, I was not in the washing room alone!  While I tried to ignore it and before I blocked the number, and because there was a lot of washing and I tried to be busy while I contemplated this very, very strange turn of events, my daughter was there, right next to me.  Who would have thought that we would be contemplating over washing … ever?!

In this unpredictable predicament, however, there was one predictable: Hubby!  Turns out I didn’t have to invite any manager over for a braai after all.  Before I knew it, he sends me locations constantly to tell me they were on their way (whoever they meant); I was not to pick up the other daughter from school, it’s been arranged.  I believe that none of us ever panicked: whilst hubby went into over-protective mode (well, if there is such a mode when your wife apparently offended someone to the point of death threats).  I went into planning mode and my kids assigned themselves to the task of finding the perfect cover story.

We had the most incredible weekend!  A trip to the grocery store changed to counter-surveillance training, trying to memorise every single registration or the clothes of passers-by, outstanding features and see who could recall the most.  Hubby won every time!  Hey – we had to eat!  And we had unexpected guests and … we are South African after all.  So, we had to braai!  Cell phone locations had been turned off and privacy settings were triple checked for security reasons!  Our cover story made for laughter that made my cheeks hurt.  Suffice to say that we came up with the worst, most evasive and vague cover story ever invented: to sort out paperwork.  A reasonable story for expats and one that would hopefully not raise too many questions upon our return, create unnecessary concern or gossip.  It was decided that the girls and I will leave alone, while Hubby stay and sort out normal things like … well, work!  Someone had to work and his office is surrounded by security guards. As long as he stayed on site, he was considered safe.  We had self-defence classes every day and Hubby would constantly test us by suddenly grabbing you or something to that effect, which should have scared us senseless into reality, but instead turned into pretend-fights and again … lots and lots of laughter.

Another call came the Sunday, in the midst of our burned pizza (because honestly, I can barely cook in normal circumstances, how am I supposed to deal with cooking under stress)? The main stress factor at this point, the constant cooking for strangers trying to help and not the possible threat!

Covid-complications got a new meaning for us:  there are no quick getaways in the middle of the night in an armoured vehicle, flights are only available three days later and PCR tests takes time.

It was on Monday morning, waiting in a queue for the medical centre to open, that the severity of the situation struck me for the first time.  I was severely irritated that Hubby was checking his phone instead of the surroundings.  I saw the bodyguard in the same queue on his phone, equally nervous and alert as Hubby.  Being inside the house packing, cooking, watching TV and keeping yourself busy was a far safer place than standing in a queue on a street, seeing every vehicle as the possible carriage of an assassin.

Vulnerable.  Open.  Static.  

Social distance had a new meaning too, unrelated to Covid!  Is the guy with a jacket carrying a concealed weapon, a knife maybe?  I tried to look and appear calm, but for the first time I was scared.  I realised how my presence anywhere and with anyone was suddenly dangerous.  If the maybe-not-a-hoax-caller was serious, and an assassin was out to get me … he might miss … and that would be on me!  Whether I asked for it or not.

The notary didn’t rush my letter of authority to travel alone with the girls, they had no idea that we were RUNNING.  And honestly, I could type faster!  Were the girls safe at home with a guard posted outside?  Here we were, for the first time in I don’t know how long, alone and we couldn’t even call it a date or stop for lunch.  We were constantly watching, scanning, waiting and hoping the threat wasn’t real.

Four days and five threatening calls later, we truly did get into a vehicle in the middle of the night, praying that for once, checking in would be without problems. And it was!

I didn’t acknowledge the bodyguard on the plane, just passed as if I was a trained professional on an undercover mission. I suddenly realised what an inattentive host I’d been to our guests who dropped everything to look after us this weekend, and how they must have thought they would never come to our house again.  If there was an ‘again’.  I thought about the irony that the threat occurred on a weekend, which made disappearing so much easier and the questions from school and work and friends so much less.  I thought about how much fun the weekend had been, when it should have been agonising and scary … and maybe I just didn’t realise (until this very moment) that it actually was. 

And as the plane took off, at last, I realised how tired I was. Before I closed my eyes, I saw that both my brave girls were fast asleep already. 

Running away

Location undisclosed.

Oh!  Who would have ever thought that my dream of an overseas holiday with my girls will be forced upon us, to an idyllic little town.  We stayed in a hotel that should be a museum, went on ghost tours, city tours, museum tours and saw everything the town had to offer.

Who would have thought that running away included room service?  Or a thousand steps a day on our unexpected holiday for three.  Yes, we fell behind with school and studies, but you can’t be in a beautiful country and not explore, can you?  I would have never thought that running away could be so beautiful, so busy and so free!

Walking back fearlessly to the hotel after a magic show one night, I looked up to see a crescent moon.  “Look, the Lord is smiling down on us!”  In that moment I was filled with an enormous peace and calm, seeing how the Lord truly had looked over us in so many different ways, and thought that He must have a sense of humour to answer my prayers in strange and creative ways I could never imagine. 

We had no bodyguards, no-one knew where we were.  We didn’t live off the land in a scruffy little forgotten house that no one could find. We simply stayed under my maiden name in a place I’ve never heard anyone mention as a top tourist destination and blended in with the masses.  Running away wasn’t scary or difficult at all, in fact, we constantly forgot we were actually hiding.

I rather enjoyed being cut off from the world, no-one knew we might be in trouble, not even my family.  I loved how life has given me this interesting way to distinguish between real friends and nosy acquaintances.  Some people were so curious about our sudden departure that their true colours showed in fake concerns, filled with curiosity.  The true friends, however, had only one constant question: “Are you safe and healthy?”

Running away was easy, it was happy and it was fun. 

But … we could not run forever. The calls were real, but were the threats?  Did the psycho move on to new targets, laughing with his friends at the tension and fear in their voices?  The constant question however remained:  did I really offend or hurt someone deeply, unknowingly to the point that they would make death threats?  There were no more calls and no more numbers to block.  Hubby was safe, but far and I was missing him.  Missing home.  The novelty of an unexpected holiday was wearing off as we were falling behind with school and life and the realisation that at some point, we had to get back: back to normal, back home, back to real life and back to the threat that may or may not exist.

When life became complex!

We have been apart many times in our life, but I distinctly remember the hug Hubby gave me on our return.  A hug that said ‘I wish I can do more’ and ‘I wish I can protect you, but I don’t know how’.  We were back home where no one knew if we were safe. We had loads of photos and stories to tell, while Hubby was working tirelessly to find a suspect, a link, something … without success.  The police have written the incident off almost before we started running and there was simply nothing to confirm or deny that a threat had ever existed. 

We decided against a guard, it would raise questions with the neighbours, and more expenses: Running away wasn’t exactly cheap. Lying in Hubby’s arms for the first time in what felt like months, but so familiar that it also felt like yesterday, I realised that running away was far easier than coming home would ever be. 

I wasn’t prepared for the concern of true friends, or the tears of relief when I wasn’t dying from cancer or getting divorced.  I wasn’t expecting the fake concern and fishing expeditions of those I’ve now confirmed to be acquaintances.  Humans are a curious and nosy species, can I really blame anyone’s assumptions or reactions? It’s not like I suddenly have experience in cover stories or running away! I was kicked from the bookclub because they assumed I came from South Africa with a new Covid strain.  I had to face tears and accusations because I was lying and dishonest, whilst I was struggling to catch up with studies and groceries and ways to handle all the questions I simply could not answer.

Two truths manifested itself inside me, forever: we don’t know what’s going on in another person’s house, something I will respect and treasure for the rest of my life. I would not assume or make personal connections to others’ reactions … because I understood more than ever that sometimes I simply don’t know their story … just like they didn’t know mine. 

I was trying to mend fences with those I’ve cut off to protect – how could they possibly understand? Running away consists of vague answers to protect our secrets, a lonely place of alienating friends, and bonding with those helping you carry the runaway bags.  In confiding our secrets, they become complicit in protecting our lives, or maybe just mine – I still didn’t know!  Do they drive in a state of constant, increased awareness of every vehicle, every pedestrian or cyclist on the road?  Are they searching for the parking with the best peripheral view and avoiding public places in case an assassin awaits?  Are they scared picking up kids from school, on high alert for possible kidnappers or shooters?  How can they possibly understand?

You think running away is difficult?  You are WRONG … coming back is far worse.  We may not be in witness protection and maybe the threat has disappeared: but our bags are packed and we remain ready to run at a moment’s notice.  I owe no one any explanation and trust me: it’s safer that way.  Our secrets remain our own, and so does our fears. 

The threat dissolved

It’s New Year’s Eve.  Hubby took the girls around the block to watch fireworks from every angle.  I opted for animal duty, listening to what sounds like a war outside.  What a year it’s been, still no answers to the mysterious phone calls, rather we got a wonderful holiday.  We returned to our own normal of increased awareness and suspicions.

Lying on the couch I feel like I can relax for the first time in months amongst the noise and explosions outside.  We love the new house, we drive a different car.  We are making new friends, although I favour a low profile.  Part of me has gotten used to it: just keeping to myself.

And then, when I expect it the least: I saw him outside the window.  I don’t know him.  I don’t recognise him.  I just know … it’s the face behind the calls.  Fireworks turn to bullets, shattering windows that no one will hear.  My location compromised.  The perimeter breached.  Fireworks: the perfect cover to attack. 

I thought I would shout and run if being attacked, but a strange calm took hold of me: knowing the mystery ended, unsolved.  I was never so happy to be without my kids, without Hubby, to be alone.  Whatever threat I posed, whatever I did, I bear the end alone.  We were done running, hiding, watching and constantly looking at every passer-by as suspicious.  I thought at my end I would pray, or I would have memories flashing through my mind … but my eyes closed as the war outside continued, a vehicle screeching away and all I felt was calm.  The concept “it was over before it begun” suddenly made a different type of sense. Maybe none of us were made for this earth, cruel and unfair. Answers to many questions suddenly just didn’t matter.  Whatever I have or haven’t been for my stay, my time was up!  

I thought I saw a crescent moon smiling down on me before the bullets won and I sighed out, what I assumed to be, my last breath.

‘n Pot vir Bakker.

Die Huis Herfsblaar manne (Bakker links)

Ek word wakker en klou vas aan my bors – intense pyn, asof ek nie kan asem kry nie … nee – iemand kan nie asemhaal nie.  Bakker flikker in my gedagtes, en soos die afgelope week is hy my eerste gedagte as ek wakker word in die nag, in die oggend.  God praat duidelik in my hart op Sy sagte manier en ek weet ek moet bid!  Ons vriendekring, Huis Herfsblaar, staan met arms om mekaar geslaan vir ‘n groepsfoto, die pyn op my bors praat kliphard: ek moet BID.

Maar ek bid en droom gelyk. 

Die vriende is weg vir die naweek.  Is dit die naweek wat ek gereël het?  Hoekom is hulle hier?  My borskas pyn: ‘n drukkende pyn.  Lyf kan nie sien ek is in pyn nie, net ek voel dit: intens, versmorend.

Suza wil hê ek moet saam gaan karaoke.  Sy vat nie nee vir ‘n antwoord nie – dis Suza!!!  Sy trek my aan my hand na die saal toe. Een vir een stap ons by almal verby. 

Karien?  Wat maak sy hier?  Ek dog sy kyk na Johan? Sy koors is gebreek, hulle seun is gesond, maar Johan is nog nie oor dit nie.   “Here asb hou hom uit die hospitaal uit, dankie dat die koors gebreek het, pas vir Kariena op”.

Landi en Martin het ‘n reuse hond saamgebring en drink druppels Ivermectin in hulle bier. Sal dit help vir die pyn?  Kan Suza nie stadiger loop nie … moet die pyn my nie moeg maak nie?

Suza loop nie stadiger nie, en die volgende oomblik is ons op ‘n verhoog.  Die ligte is so verblindend soos die pyn.  Ons sing en met my hand vasgeklem op my bors, lag en sing ek saam.  Bakker staan buite en roer sy pot … maar nee!  Hy kan nie hier wees nie.  Hy is in die hospitaal, hy sukkel om asem te kry … wat maak hy hier?  Ek onthou ek moet mos eintlik bid: “Here, gee hom asem, gee hom asem, gee hom asem.”  Ek skud my kop, wat maak ons hier – maar Suza sing en ek sing!  Nie een van ons kan sien hoe die pyn my versmoor nie …

 “Haal fokken asem, Nos.  Julle sing fokken vals.” Ja – verseker Bakker se normale manier van praat, nie ‘n sin sonder ‘n ou kraswoordjie nie.  Ten spyte van die oorweldigende pyn, sak ek my kop in my hand en lag uit my maag.  ‘n Bekende lag wat aan Bakker behoort.  Hy sê nog iets wat my vreeslik laat bloos … As jy iemand amper 20 jaar ken, het jy geleer om te bloos en lag gelyk. 

Ek noem dit my aangeleerde ‘Bakker-skill’.

Bakker in sy element.

Die hele span sit en kuier buite, ek weet nie of ons sing en of ons lag nie, maar ‘n dringendheid het met die pyn kom meng.   “Here, Engele om elkeen, NOU!!” Ek skreeu vir die Here, nie meer seker of ek bid en of ek slaap nie. 

Debs en Helen klink ‘n glasie, wat is ‘n potjie sonder ‘n glas wyn?  Hulda roep vir Vinnie om glase op te vul. Lizelle lag saam Tess – ‘n lag-kombinasie wat jy nie kan verstaan as jy dit nie ken nie, gehoor het nie, geleef het nie.  ‘n Lag wat jy op ‘n foto kan HOOR as jy hulle ken.

Is dit wat die pyn is?  Verlange – verlange na die lag, geraas?  Ek staan eenkant en staar na hulle, neem hulle in – soos wat ek altyd probeer doen.  Ek is die klein Sussie, en die rowwe, mal span – dit is my ouer Broers en Sussies.  God het hulle vir my gegee, die fynskrif van ons huwelikskontrak: as jy my vat, vat jy hulle.

‘Ek sal dit vir jou uitsort’ hoor ek vir Ian.  Ian … my lyf ruk van begrafnistrane, hy kan nie hier wees nie?  Maar … daar is hy?  Groot in sy teenwoordigheid.  My hart ruk en my longe trek saam soos Ian se leemte my herhinner aan die verlies: die verlies van ‘n vriend.

Skielik is ek weer in ons kamer, Lyf praat met Juan op die foon.  Slegte nuus. 

Dan is ek weer terug by aandete, middagete – ek is nie seker nie.  Ek verstaan nie hoekom almal hier is? Bakker … so vreedsaam – die siekste van almal, maar vreedsaam om sy pot.  In sy element met ‘n bier in sy hand en wragtig besig om ‘n vuil grap te vertel.

Denniss sien ek in die kapel: hy bid, trane loop oor sy wange.

Die pyn is oorweldigend.

“HERE …!”

Later maak die Herfsblaar Band musiek, sing uit volle bors: Bakker met ‘n kierie en Lyf met iemand se kitaar.  Martin verjaar alweer, elke keer. 

Hulle kan nie sing nie, kan nie asem kry nie …

Ek skreeu uit volle bors. ‘Vat die pyn weg!!!” 

Lead Singers – Bakker en my Lyf

Ek skrik wakker. Nie seker of ek eintlik tussen verlang en bid geslaap het nie.  Soos Jesus se dissipels kon ek nie net BID nie.  Bakker se benoudste oomblik, en tussen karaoke en potjiekos kon ek nie net wakkerbly en bid nie!  

Ek was nie gereed vir die nuus nie;
Nie gereed om die oproep van droom na realiteit te skuif nie;
Ek was nie gereed vir Lyf se stil, onsigbare trane nie;
Nie gereed om te groet nie;
Ek was nie voorbereid om foto’s te soek en ‘memories’ uit te krap nie.

Die groen-oog, growwe diamant aka Bakker.

Sy skerp aanmerkings het my onkant gevang: hy was die bloos-masjien by elke kuier, en die toonbeeld van rowwe liefde om elke pot.  Daar was hy gelukkig, om die braaivleisvuur, besig om vir iemand te sorg.  Bakker het my geleer dat liefde nie net kom in die stereotipe sagte, kalm, ‘gentleman’ persona nie.  Bakker was lief vir sy familie en sy vriende, het sportnuus van jou kind so belangrik geag soos die van sy eie.  Hy was so stil-passievol oor sy werk as wat hy was oor sy golf of sy bier of sy vrou.

Debs se swart koffie! 

Bitter om te sluk, verslawend, ontmoontlik om sonder te lewe … wat nou?
Hy was nie ‘n maklike een om by te bly nie – hy kon meeste onder die tafel in drink en nugter lyk.
Hoe sal ‘n Herfsblaar kuier wees sonder … ek … hoe … wat …
Ek kan dit nie sê nie, kan dit nie dink nie!

Huis Herfsblaar is soos ‘n legkaart vir my: elkeen ‘n stuk wat perfek pas, en tog lewe ons almal onafhanklik sonder mekaar, geintegreerd.

Ek wil vir die Here vra hoekom, maar ek weet – hoekom het nie antwoorde nie.

Dit is een week en drie dae later …

Ek sit alleen en kyk die begrafnis op YouTube.

Alleen.

Dit is wat covid doen – ons isoleer, opbreek, weghou van mekaar af.
Ons sit hier, ver weg van ons vriende wat siek is, onder kwarentein is.
Vandag is daar nie ‘n druk van my Ouboet by die begrafnis nie: ek het hom sien praat, sien huil.  Sy Ouboet arms ver.
Lyf se skouer geisoleer op die myn: werk en oorlewing het ons weggevat en vandag meer as ooit, voel ek die leemte, die ver, die verlange vir Suid Afrika.

Ek soek my mense.

“Here, pas hulle op “
– ‘n gebed sonder ‘n punt, sonder ‘n einde, vier woorde vir God om self te interpreteer.

Ons beplan ‘n kuier in Suid Afrika.

Ons beplan ‘n naweek weg saam Huis Herfsblaar – ek wil hulle nie vinnig om ‘n braai sien en ‘n paar ure in mekaar se geselskap wees nie.
Selfsugtig soek ek hulle ‘n hele naweek. 
Ek wil huistoe gaan en WEET hoe dit gaan, weet of die lyftaal dieselfde boodskap gee as die woorde.
Ek wil eenkant sit en hulle dophou, hulle inneem soos die laaste kuier in 2019.
Ek is lief vir hulle, dit is my mense al praat ons nie, al is kommunikasie min en soms ‘non-existent’. 

Of die naweek gaan realiseer of nie, ek weet nie.
Gaan die Here my gebede beantwoord, of gaan daar nog ‘n begrafnis wees voor ons mekaar weer sien? Sy wil en Sy planne onbekend en onverstaanbaar groter as ek.
Gaan ons daar uitkom in die Lente of uiteindelik eers in die Somer, volgende Winter? Die onbekendes en die onseker is deel van ons, deel van ons diepste menswees. 

Niks is seker nie … behalwe een ding.

Wanneer ons bymekaarkom, maak ons ‘n Pot vir Bakker!

COKE en SPUR – aandeelhouers in wat?

Was jy al ooit in PYN? Die physio gee jou oefeninge en aanvanklik is jy so getrou – jy wil ontslae raak van die pyn! Maar soos die pyn verminder, so verminder jou ‘commitment’ om gereeld die oefeninge te doen. Eendag vra ek ‘n dokter hoe lank moet ek die pynpille drink … en sy antwoord was:”Jy sal self ophou – soos die pyn minder word, sal jy vergeet om die pille te drink.”

So is dit met meeste nuwejaarsvoornemens en ander groot besluite – insluitend om SPUR, DSTV of nou onlangs, COKE, te boikot deur blanke Suid Afrikaners. Die pyn word beter: ons vergeet en vergewe.

Wit Suid Afrikaners wat sedert 1994 nogsteeds een of ander bedreiging inhou volgens die media en die wat die voorblaaie van Suid Afrikaanse nuus bestuur en beheer. Weet die wêreld nie lankal dat Apartheid verby is nie? Ons almal se kinders het swart maatjies, ons praat Afrikaans by partytjies met die swart ouers en skreeu vir dieselfde skool! Ons het swart vriendinne en ‘n ‘smoke break’ by die werk verteenwoordig al die kollegas!

SPUR het die finansiële impak gevoel toe hulle ‘n blanke gesin uitgesmyt en verban het! Kinders baklei in ‘n speelarea, toevallig een kind swart en een kind wit. Ouers raak betrokke en SPUR besluit om die wit gesin te verban – nie altwee gesinne nie! ‘n Groot hoop blanke Suid Afrikaners besluit om SPUR te boikot.

… vir ‘n rukkie.

Maar met tyd, soos die pyn van die onregverdigheid minder word, raak hulle lus vir daai ‘chicken schnitzel’ en die lekker speelarea. Met tyd word die wonde gesond en SPUR se tafels is weer vol met al die blankes wat maande lank weggebly het.

Multichoice verban Steve Hofmeyer, want as dit by Afrikaans en wit mense kom, is hy nie op sy bek geval nie. Hy vertel die waarheid en die seer van wrede plaasmoorde. Om die een of ander rede is daar geen reaksie as Julias Malema ‘Kill the Boer, Kill the Farmer’ sing nie. ‘Freedom of Speech’ is blykbaar ‘n ‘black priviledge’. Blankes het hulle subskripsies gekankseleer, NETFLIX het oornag nuwe aanhangers gekry.

… vir ‘n rukkie: meeste het intussen maar die DSTV nommer gebel en betaal getrou hulle maandelikse subskripsie.

COKE sê skielik ons moet nou ‘minder wit wees’ – dit impliseer ons kultuur, ons denkwyse, ons menswees, ons bestuurstyl, ons koop, kuier en kultuur moet … meer swart wees? Vir ‘n slag kom die aanslag nie uit Suid Afrika uit nie, en affekteer nie net blanke Suid Afrikaners nie! Ons is nie alleen op die wa wat COKE wil boikot nie, maar ons is dieselfde mense – wit mense!

Die regering het lankal duidelik gemaak hoe laag blanke Suid Afrikaners op hulle prioriteitslysie lê! Covid-verligting was slegs aangebied vir besighede wat aan BEE-vereistes voldoen: met ander woorde – blanke klein besighede is te wit om gehelp te word. Die media mag nie op plaasmoorde rapporteer nie: blanke boere is te wit om beskerm te word! Oorwegend blanke kinderhuise mag nie meer toelae kry nie. Blanke studente het ander vereistes vir universiteite as swart studente.

Ons leer ons kinders om almal lief te hê en te aanvaar, dan kom die regering en maak ons kinder rassiste deur die onregverdigheid aan te wakker in sport en akademie!

Het hulle nie genoeg blanke Suid Afrikers reeds landuit gejaag nie? Nou voel SARS dit aan hulle sakke – skielik moet expats meer belasting betaal.

Sosiale media is vol fotos en aksies om COKE te boikot. Hoe lank sal mense ‘wit bly’ en COKE uit hulle trollie sny?

Sê nou Coke het gesê “Be Less Black”… ?

Black Lives Matter sou reeds regoor die wêreld besig wees met optogte, met of sonder maskers – Covid sou tweede plek ingeneem het teen die arrogante en onaanvaarbare aanval teen hulle menswees. Ek haal my hoed vir hulle af, maar … witmense is net nie so nie?? Ek persoonlik lees van die kantlyn af en is so bang om gevang of gekriminaliseer te word! Die wat so opstande reël vir dit waarin hulle glo – ras, geloof of ‘gender’ … ek haal my hoed v jou af.

As ons teen plaasmoorde in opstand kom, is daar doodse stilte! Almal teenwoordig, swart en wit, kniel en bid! Ons smeek in stilte vir hulp, dat die wêreld die onregverdigheid moet raaksien! Die Capitol Hill sage is uitsonderlik, gedeeltelik omdat wit mense totaal en al anders opgetreë het as wat die wêreld aan gewoond is!

Wil COKE hê ons moet plakkate rondswaai voor hulle fabrieke, paaie blok en optogte hou soos Black Lives Matter? … maar ons is wit. Ons benader en ons dink en ons doen net anders! Black Lives Matter het ongelooflike impak, ondersteuning EN duisende blankes wat saamstem: maak dit hulle minder wit? Honderde swartmense het saamgekom teen plaasmoorde: maak dit hulle minder swart?

Dit wys net ons is almal mense, maar ons ook anders in ons taal, ons kultuur en benadering – nie verkeerd nie, net anders!

Suid Afrika is die mooiste land, die reënboognasie waar kinders van verskillende rasse en kleure en gelowe in parkies moet saamspeel, aangemoedig moet word om mekaar te ondersteun. Ek is moeg vir die plakkate wat skreeu ‘Gay Rights’ en ‘Black Lives Matter’, terwyl die wêreld nie verstaan dat in Suid Afrika ons regtig moet baklei vir ‘WHITE LIVES MATTER’ nie.

… en al wat ons eintlik wil hê is dat almal net kan wees wie hulle is, swart of wit, en dat dit OK is!

Wanneer gaan die media begin om die toestand van paaie, treine en skole op korrupsie te blameer en geskiedenis handboeke ophou om nogsteeds Apartheid te publiseer: die storie by 1994 stop? Waar is die stories hoe blanke mense duisende kospakkies bymekaarmaak en die armes help, swart en wit. Suid Afrika vandag is ‘n produk van korrupsie: Zuma en die Guptas se sakke is vol geld wat moes skole en universiteite bou, sodat honderde kinders nie nou op waglyste moet wees vir ‘n basiese reg van SKOOLGAAN nie!

COVID lockdown het die wêreld se ekonomie geruk soos nog nooit tevore nie. Was dit die wit mense wat kospakkie-bedrog gepleeg het toe mense nie kan werk nie? Was dit wit mense wat in Januarie 2021 miljoene dollars ontvang het vir vaksienes wat nie eers bestel is nie? Dit was ook nie swartes nie! Dit was KORRUPTES!

Dalk moet COKE sê “Wees minder Korrup”! Dalk moet SPUR almal uitjaag wat baklei! Dalk moet Multichoice altyd ‘freedom of speech’ ondersteun, nie net as hulle aandeelhouers geaffronteerd of bedreig voel nie.

Ek is trots daarop om ‘n wit Suid Afrikaner te wees. Ek glo, soos duisende ander blankes en swartes en bruin of Indier, dat die beste kandidaat die werk moet kry, dat die studente almal dieselfde punte moet kry om dokters te word, dat alle besighede dieselfde ondersteuning moet kry van hulle regering af, dat alle boere opgepas moet word. Ons almal wil gelyke regte hê, maar nie COKE, SPUR of Multichoice help ons om daar uit te kom nie!

Ons is van daai expats wat nie kon werk kry nie, wat ons kinders en ons mense in Suid Afrika agtergelos het. Die hemel alleen weet waar ons nou sou wees – ons klein besigheid sou COVID se lockdown eenvoudig nie oorleef het nie. Soos dit was het ons ‘n maand-tot-maand oorlewing gevoer.

Hier in Suriname is daar nie PEPSI nie, hier is ook nie ‘n SPUR nie. Ons drink skaars gaskoeldrank – so dit is maklik om altwee te boikot.

Maar in Suid Afrika glimlag COKE en SPUR al die pad bank toe: hulle weet wit mense vergeet en vergewe maklik, hulle boikot net ‘n rukkie voordat hulle teruggaan na wat lekker en plesierig is. Ek kan nie aan ‘n enkele Brandy&Coke drinker dink wat Pepsi bo COKE verkies nie!

En die eintlike vraag is dit: HOEKOM MOET HULLE PEPSI EERS OORWEEG? Hoekom moet ons aanhoudend baklei vir wie ons is? Wanneer gaan die wêreld aanbeweeg, elkeen sy plekkie onder die son gun en net … aanvaar? Ons is verskillend. Wanneer ons kuier met verjaarsdae en as ons makiete hou vir ‘n troue, doen is dit verskillend in verskillende tale, met verskillende tradisies en verskillende kulture! Dit maak niemand reg of verkeerd nie!

Miskien moet COKE sê “Be more accepting! Be more understanding!”

Ek is Afrikaans: ek mis ‘n lekker Afrikaanse film en dink ons Afrikaanse aksie reekse is die beste in die wêreld. Binnekring, Sonkring, Saartjie en die meer onlangse Byl se jagtog na ‘n reeksmoordenaar is WÊRELDKLAS! Hoe moet ek minder wit wees? Minder Afrikaans wees?

Hier maak ons nuwe vriende, ons pas in en ons pas aan – as wit mense. Ons maak nuwe vriende met ander rasse, ander kulture en beleef die misverstande van taal en kultuur aanhoudend. Soms verander my denkwyse en ek kry insig van ‘n ander kant af as my beskermde lewe in Suid Afrika – maar ek bly wit! Net soos my nuwe vriende swart bly, of Hindu of Spaans … of wit van ‘n ander taal!

Natuurlik is die rasse-probleem groter en aansienlik meer kompleks as COKE, SPUR of Multichoice, ek lees dit elke dag in my Kriminologie handboek raak. Hoe lank dit vat om te verander, om aan te pas. Maar COKE se benadering help verseker nie – hulle is net nog ‘n aandeelhouer om rasse-haat en rasse-konflik aan te moedig en te verdiep! Miskien het hulle ander woorde gebruik, maar hulle kon net sowel op die stoep saam Julias Malema ‘Kill the Boer, Kill the Farmer’ gaan sing!

Stoneridge kasteel, ‘n Storieboekplaas

https://wp.me/p9lHoH-G1

Stoneridge kasteel, ‘n Storieboekplaas

Daar is ‘n plekkie in die Vrystaat wat ons ‘Die Plaas’ noem, ‘n klein stukkie grond genaamd Stoneridge.  Vir 14 jaar het ons elke Kersfees afgery, gaan ‘sanity’ bymekaar maak en so half geglo ons sal nie die volgende jaar kon aanpak sonder KERSFEES OPPIE PLAAS nie.  Soms was ons so gelukkig om die ysige Winter in vaal grasvlaktes te beleef en ons het gehoop dat Paasfees ‘n permanente instelling sou word. 

Dit is moeilik om te verduidelik, maar … Stoneridge is eintlik ‘n kasteel op ‘n towerplaas!

As mens nou besluit om bietjie op die koppie te gaan stap, vat dit behoorlik twee ure om vir almal ‘n hoed en ‘n bottel water te kry: jy kan jouself indink hoeveel tyd in ‘n piekniekmandjie ingaan!  As mens so deur die agterplaas se hekkie stap, hoor jy hoe die feëtjies begin skarrel en die bosboodskappers die nuus begin versprei:”Hulle is oppad!”  Ou Bubezi, die boerboel, en sy frommel-gesig, het altyd saamgestap.  Die gewone besoeker sal dink hy spring en blaf sommer net … maar Bubezi kon die dwergies sien en het gereeld saam met hulle gespeel – veral in sy jonger dae!  Hy blaf nie, hy raas!  Want sien, die klomp stoute dwergies is besig om ‘n hopie klippies vir ammunisie bymekaar te maak as ons verby kom.  Hulle is kwaad omdat hy nie gisteraand wou toktokkie speel in Feëtjiewoud nie: dit is darem vinniger om weg te kom op Bubezi se rug as op hulle kort beentjies!  Hoe moes die dwergies dan nou Bubezi se arthritis-pyn verstaan?   

Die eerste bietjie water is sigbaar in die droë kanaal.  In al die jare op die plaas, het ons as Gautengers die kanaal maar twee keer gesien in sy volle glorie!  Reën was nog altyd min, maar dit pas kanaaldwergies wat klippe kap en Jakkalse help huis bou!  Soms as mens so om die braaivleisvuur sit kan jy hulle hoor, maar nooit het ons die slinkse jakkals of sy maats gesien nie.  Die buurman het blykbaar gereeld strikke gestel om die jakkalse te vang wat sy skape steel, maar die bosnetwerk van trolle en dwergies was te groot – jakkals is nooit gevang nie.  Bubezi het ‘n ooreenkoms met die jakkalse bereik: in ruil vir die dwergies se hulp, het hulle saam donkerkamertjie in die grotte gespeel, gereeld amok gemaak in Feëtjieland en ‘n klomp ander stoutighede aangevang! 

“Bo op die koppie” bestaan uit klippies gooi,  insekste bestudeer en ‘n gemaklike klip soek om net … net te sit en kyk.  Daar was terapie om so oor die Vrystaatse vlakste uit te kyk!  Ja!  Ja! Natuurlik is daar ander koppies, maar die koppie – die koppie was die uitkykpunt van Stoneridge.  Dit is hier waar die trolhek toegang vra en vele Volmaan feeste al gehou is met Seisoensveranderinge.   Kabouters oefen hier om Somer na Herfs te verander, verfspatsels is orals soos blare van groen na goud of bruin verander word. Feëtjies spandeer dae om die mooiste rokkies te skep uit blare en blomme voor hulle verlep is.  Hulle doen die klipspring-dans en die orkes van miere, paddas, springkane en natuurlik krieke, maak musiek soos ons dit nie eers kan dink nie. Almal vier fees voor hulle gaan hiberneer of hulle Winterhuisies regkry vir die koue op die plaas.

Piekniek langs die dam was altyd ‘n hoogtepunt, en in retrospek was daar net te min daarvan gewees.  As ons nou ‘n Wintervakansie kon afry, was die middagson darem perfek vir ‘n piekniek onder die Wilgerboom.  Die blare dans en warrel saam om die mooiste stories te vertel en as dit nie vir ons klein kindertjies was nie, sou ek en my Skoonsus sekerlik ure met ‘n storieboek en ‘n kombers sommer net daar gaan lê en lees het!  Maar piekniek was nie altyd veilig nie!  Rowers staan en loer agter elke boom vir die ideale tyd om ‘n gekookte eier te gaps, om van die lekker toebroodjies nie eers te praat nie.  Bubezi blaf sodat die Winterfeëtjies gereed kan maak om ons met hulle towerrokkies in die wind te vermaak!  Tussen woordspeletjies en raaisels wat ons uitdink om ons kinders se woordeskat te verbeter, is ons skaars bewus van die Wilgerboom se slaapliedjie, sodat ons altyd met een slapende kind in ons arms sou huistoe stap. 

Trolle het in die Wilgerboom se wortels gewoon en bewapen met takke – skerpgemaak soos spiese – was dit hulle wat die ganse opgepas het teen Stoneridge se eie lochnesmonster: Die Otter.  Die trane wat geloop het toe die boom ‘n paar jaar gelede eendag in die droë dam omgeval het, kon jy myle ver hoor.  Die trane was nie genoeg om die dam vol te maak of die wortels te red nie, maar die pyn kon ons almal voel. 

Soms is mens nou net lus vir ‘n stappie, ‘n regte egte wandeling!  Niks koppies klim of uitputting nie: net ‘n lekker wandel dat jy asem het om te gesels.  Of dit nou ‘n hand-aan-hand wandeling saam Lyf was, of lank gelede ‘n kind op ‘n Pappa se skouers: wie ookal saam stap, dit was half altyd so vredeswandeling saam met God … soms wil mens net wandel.  Dit is op die grondpad wat ons al vele kere in absolute stilte gewandel het … elkeen in sy eie idees en gedagtes vasgevang.

Oppad hoofhek toe het die satansbos al goed oorgeneem tussen die lande wat lank gelede skape gevoer het.  Ja – daar word nie aktief geboer op die plaas nie!  Die planne vir olyfbome en skape het alles deel geword van die aktiwiteite wat oor vakansies onderneem sou word.  Stoneridge, die naweek plaas waar jy gaan om af te blaas, jou gedagtes weer agtermekaar te kry.  Daar is nie ‘n paadjie om kopskoon te maak soos die ou grondpad terug hoofhek toe nie! 

Op die pad, so om die tweede draai … daar is Feëtjiewoud!  Hulle het so stil weggekruip as moontlik, maar ons het geweet dit kan tog niks anders wees as die Feëtjies se kasteel nie.  As jy weet waar, klim jy so onderdeur die bebosde, toegegroeide takke en skielik is dit oop: asof jy in ‘n huisie instap wat niemand gebou het nie.  Feëtjiewoud!  As jy jou oë styf toemaak en doodstil staan, kon jy die gegiggel en werkskaf van die feëtjies hoor!  Dit is hier waar hulle vir die Volmaanfeeste voorberei en dit is hier waar die dwergies kom wegkruip vir die trolle as hulle alweer ‘n Wilgertak afgetrek het terwyl hulle Tarzan-Tarzan speel. 

Stoneridge is ‘n storieplaas: die paaie, die Wilgerboom en die koppie bestaan alles!  Dit is hier waar ons kinders vir die eerste keer vir Kersvader gewag het.  Die Kersvader wat so in sy plakkies en ‘n knop in die keel na sy bakkie toe geloop het, nadat Carla agter hom aangehardloop het vir niks anders as net ‘n drukkie nie!  ‘n Drukkie om dankie te sê dat hy so ver ompad gevlieg het net om vir hulle persentjies op die plaas te kom aflewer.  Dit is op Stoneridge waar Emmie deur ‘n stoute paashaas uit die towerboom gestamp is.  Ja, dit was gedurende Kersfees, maar … ons het paasfees misgeloop en die hase het soveel tonnels gegrou en moeite gedoen om paaseiers weg te steek, vir die Paasfees wat ons nie kon maak nie!  Emma is die een wat toe met gips moes betaal vir ons Gauteng-blyery!

Dit is op Stoneridge waar middernag net ‘n ‘rumour’ geword het soos ons almal ouer word: die ure en diep gesprekke oor ‘n ou glasie sjerrie terwyl feëtjies opgekrul voor die warm koolstoof lê en slaap. Die stokou Koolstoof wat die Kabouters met trots stook en warm hou sodra die plaasmense by die Winterkasteel opdaag! Dit is hier op Stoneridge waar ‘n melktert lekkerder proe as enige ander plek, en mens die kombuis deur so bietjie ooplos vir die skaam dwergies om ‘n stukkie te kan huistoe neem.  Die rowers op Stoneridge is groot, sterk trolle wat jou hart kom steel, sodat jy op geen ander plek ooit dieselfde rus en vrede kan ervaar nie! 

Ons kinders is almal groot.  Hulle dink Kersvader bestaan nie meer nie en glo ons nie meer as die Tandemuis moeg by sy gat inhardloop nie.  Hulle dink nie om die koppie te klim is meer soos ‘n storieboek en elke nuwe toneel soos ‘n bladsy wat omgeblaai word nie. Ek dink tog hulle het hier geleer om met ‘n swaard te baklei teen die monsters in hulle drome, om die stories in die lewe te kan raaksien en … dalk wil hulle net nie erken dat hulle in feëtjies en towerkarakters glo nie! Want ek sien hoe toweragtig elkeen van ons kinders is … net nie meer klein nie.

Ek en my skoonsus … ons wonder egter nie, ons weet!  Ons weet Stoneridge se kasteelmure is vol geheime briefies en stories soos die huiselfies skinderstories na die res van Stoneridge se ‘woud’ probeer versprei het.  Ons het gesien hoe die vuurvliegies hulleself kom tuismaak op die komberse onder die akkerbome, as sterre verskiet met ‘n jaarverwisseling. 

Die plaas is al jare lank in die mark, en ek wonder of die towerkaraktertjies net eenvoudig nie hulle kasteel wil opgee nie?

Ek mis vir Stoneridge.  Ek mis die geselskap wat nêrens anders te vinde is as die heilige lang houttafel – wat ons nou moet langer maak soos ons klein kindertjies liefdes begin saambring vir ete.  Ek kan nie wag vir ‘n sjerrie by die koolstoof as die Winter aanbreek nie:  en ek en my skoonsus, ons sal hulle sien.  Die dwergies in die vensterbank wat ons gesprekke afluister as almal al lê en slaap.  Die feëtjies wat so uit die storieboeke ons kinders se lewens en verbeelding kom inkleur het, sal moeg word en met hulle blomrokkies opkrul op die bank se armleunings.  Ek kan nie wag om die trolle te waai terwyl hulle wagstaan by die leë dam en maak of ons hulle nie kan sien nie.  Die Winterfeëtjies wat nie kan wag dat die wind hulle rokkies in duisende donsies rondwaai, om ons te herhinner hoe toweragtig die wêreld nou eintlik is nie.

Stoneridge – my hart se storieboek, die plek waar ek my siel gaan vind:  waar ‘n glasie sjerrie so bietjie ander proe en braaivleis eenvoudig anders ruik – die hout is immers deur trolle bymekaargemaak!  Dit is hier waar ons kinders se verbeelding begin het met vlinders wat dans en feëtjies wat drome by die vensterbank fluister.  As jy so van die teerpad afdraai en die grondpad aandurf na Stoneridge se kasteel toe, dan weet ek: so lyk, ruik en proe vrede … toweragtig!

Stephnie se langtermyn salon masker

As ek nou vir die CIA ‘n undercover agent moes wees, sou ek beslis in ‘n salon werk. Of ek nou moet leer om ‘n skêr te bemeester of waxvelle af

te pluk … daar is die bron van alle inligting en eintlik moet mens ‘n ‘declaration of privacy’ of iets onderteken soos jou verhouding met ‘n prokureur of ‘n sielkundige! Wat hier bespreek word mag met niemand gedeel word nie!

Ek was al meer as eenkeer stomgeslaan oor die details en intieme inligting wat ‘n kliënt met die terapeut deel? Ek meen – selfs my beste vriendinne weet minder as party haarkappers van hulle kliënte?

Stephnie, sy wax anders vandag. Ons het nog nooit baie gesels nie en al ons gesprekke is oppervlakkig en eenvoudig. Dalk is dit die taal wat sukkel … of dalk is haar lewe en haar maskers so kompleks, dat sy dit nie kan waag om die krake vir enige kliënte te wys nie. Vandag is ek die kliënt, maar ek is ook die terapeut.

Te veel in my lewe het ek vriendinne ontmoet op die punt van skei, wat in die geheim anti-depressante drink, en eintlik sit hulle net opgeskeep met ‘n mansmens wat hulle dwing om pille te drink sodat hulle die maskers en voorgee kan volhou! Die mansmense wat niemand regtig ken nie! Dit is nie die ou wat jy by partytjies ontmoet of die ‘nice’ ou wat vir almal ‘n drankie koop nie? Die grapkas wat almal vermaak en sy vrou op die hande dra nie! Hulle hoor gedurig hoe gelukkig hulle is om so man te hê! … Vriendinne wat maar die pille drink, want hulle het nie meer die krag om op eie stoom voor te gee Pappa is die hero wat sy kinders dink hy is nie!

Vele kinders was al absoluut verstom is as Ma die egskeidingspapiere laat aflewer kort na hulle klaar is met skool of universiteit:”Ek is klaar hiermee!!”

“Waarmee?” Natuurlik vra hulle waarmee …

Die onderliggende aanmerkings, slegsê, stilsuipes wat sy probeer verduidelik en regverdig! Die kuier en lag om die braaivleisvuur tot die mense groet en die ander man wat saam haar by die voordeur terugstap?

Stephnie was Saterdag vir die hoeveelste keer stomgeslaan toe sy na ‘n lekker kuier, laggend gegroet het … en stilstuipe die huis tegemoet geloop het. Alleen skoongemaak en weggepak en haarself probeer oortuig haar man het maar net te veel wyn gedrink. Sy het vir die hoeveelste keer ‘n Sondag van wonder beleef: hy straf haar deur sy liefde te onttrek, haar te laat wonder wat op die aarde sy die keer verkeerd gedoen het? Is die buurman se vleiende persoonlikheid en aantreklike voorkoms die bedreiging wat hom bed toe stuur sodra hy so skynheilig gegroet het? Nog ‘n dag wat sy die kinders besig hou en hulle aandag aftrek van die atmosfeer wat in die huis rondhang, wat sy probeer wegsteek agter gesprekke en stories sodat hulle in ‘n gelukkige, goeie huis kan grootword.

Maar Stephnie het ‘n plan: Stephnie se Langtermyn-Salon-Masker!

“Jy weet Nossie, daar sal ‘n dag kom wat ek dit nie meer hoef te vat nie. Ek sal nie meer my seuns probeer oortuig wat ‘n hero hy is nie en sy blomme op Valentynsdag sal niemand meer flous nie. Daar sal ‘n dag kom wat ek net eenvoudig my tas gaan vat en loop. Vir nou kan ek my seuns nie deur die goeie skool of eers op universiteit kry alleen nie … maar daar sal ‘n dag kom wat ek genoeg voorgegee het ter wille van my kinders. Daar sal ‘n dag kom wat ek die laaste keer agter hom aangehardloop het sodat ons ‘gemaak gelukkig’ by mense opdaag en daar sal ‘n dag kom wat sy onderlangse ‘insults’ en slegsê my net nie meer gaan raak nie!“

Sy ruk die waxpapier van my been af en dit voel of sy ‘surgical pleisters’ gebruik vandag, maar ek durf nie ‘n woord sê nie. Haar jare lange hartseer en uithou het in ‘n diep vrede verander: ‘n vrede wat haar man moet bang maak – angsbevange. Hy dink omdat hy genoeg geld inbring, ‘n mooi huis bou en nou en dan duur geskenke koop, maak dit die skielike, onverwagse, aanhoudende wonder-wat-nou oomblikke reg?

“Hoe is dit moontlik om so intens lief te wees vir iemand, terwyl jy hom stukkie-vir-stukkie begin haat. ‘n Diep, intense haat wat eendag nie meer deur die liefde oorwin sal word nie!“

Haar vrede oor eendag maak my koud! Hartseer, maar yskoud.

En dink aan my vriendin wat al ‘n woonstel deposito neergesit het toe haar seun matriek skryf: vryheid was uiteindelik hare. Die man wat sy liefhet – lief soos swart koffie. Sy kan die smaak nie verdra nie, maar sy kan nie ophou drink nie. Sy het verslaaf geraak aan die goeie oomblikke, die tye wat dit goedgaan. Sy het elke gelukkige getroude dag gekoester soos goud, want dit sou nie vir altyd hou nie … en toe haar dag uiteindelik kom? Toe is die gemaskerde poephol weg! ‘n Nuwe man het by die huis begin opdaag. Stelselmatig het die Swart-koffie verslawing normaal en lekker begin proe. Sy kan nie sê wanneer nie, maar huistoe ry na werk was nie meer die hel wat dit was nie. Sy het die deposito op die woonstel verloor, sy het gebly en selfs hulle 25e huweliksherdenking gevier. Haar jare-lange en intense beplanning om te loop die dag as haar kinders klaar is met skool het ‘n geheim gebly wat hy tot vandag toe niks van weet nie … want die nuwe Swart Koffie in haar huis wil sy nie seermaak nie?

Is dit wat vir Stephnie wag? Wanneer sy uiteindelik haar dag tegemoetloop om die wêreld van ‘fake’ en onverwags te groet … gaan hy dan skielik die man word wat die wêreld dink hy is? Die man waarvoor sy lief is, diep lief, intens lief … maar wat net soms verdwyn? Sonder waarskuwing, sonder rede.

Stephnie was so verbaas toe haar ouers skei. Sy was pas klaar gestudeer! Hoe is dit moontlik? Die ontelbare ure se kuier om te etenstafel, die foto albums vol geluk? Hoe kon haar ma hom net so los?

Maar nou is Stephnie nie meer die kind nie … sy is die ma. Die gemaskerde vrou wat elke dag Pappa se ‘superhero’ jas oor sy skouers hang, wat die atmosfeer weglag en speel. Sy is moeër as wat sy ooit kan beskryf … sonder dat haar kinders ‘n enkele ding vermoed of sien of beleef.

Ek onthou toe Mia se man selfmoord gepleeg het en almal om sy graf gestaan en huil het. Ek het haar trane bewonder – elke liewe een so ‘fake’ soos die goeie man wat hulle begrawe het. As sy vriende en sy ouers maar geweet het wat ‘n monster hy agter geslote deure was, hoe sy die kinders na maatjies toe gestuur het sodat hulle veilig kon wees. Dit was trane van verligting! Egskeiding was ontmoontlik, want hoe stuur jy jou kinders elke tweede naweek na ‘n monster toe wat sexbehep is en jou dogter van 16 elke dag met nuwe oë begin aankyk? O nee – sy dood was haar redding, haar uitkoms!

Wie is ek om haar trane te oordeel? Sy loop met die geheime rond, die nagmerries wat sy ouers en familie nooit sal weet nie! Die wonderlike pappa wat haar kinders onthou sal sy nie van hulle wegneem nie! Sy ‘deal’ met haar nagmerries alleen en het ‘n manier gekry om weer te lag, weer lief te hê!

Stephnie ken van die vals trane, die vals foto’s. Haar salon het al vele toekennings gewen en haar grootste ondersteuner is daar vir die foto’s, hy ‘brag’ by almal oor sy vrou. Sy trofeë. Hy is opreg trots op haar … tot sy Maandag gegroet word met ‘n “Jy kan seker nie wag om SY pedicure te doen vandag nie?” Sy kyk na die foto in die koerant, hy glimlag soos ‘n filmster, waar hy sopas haar rok gekritiseer het, “Met so rok sal die mans volgende week instroom!“, mompel hy onderlangs, terwyl hy vir die joernalis vertel hoe trots hy is om langs die mooiste vrou by vanaand se toekennings te staan.

Die foto albums van vakansies het soveel herhinneringe vir haar kinders, maar soos die jare aanbeweeg sien sy net die een ‘fake’ foto na die ander. Onthou sy die aanmerkings wat sy probeer vergeet, die onnodige bakleiery omdat hulle verdwaal … die stories waaroor hulle kon lag. Sy blaai nou net in stilte daardeur, laat haar kinders die praatwerk doen en haar man die stories vervals en vergelukkig. Alles was nie sleg nie, maar dit was nie altyd gelukkig nie.

Stephnie is moeg baklei … sy het opgehou. Sy hou haar idees en haar planne en haar wense en haar drome. Elke dag werk sy om te gaan. Sy bou haar salon, sy hou dit die beste in die land. Sy ‘pose’ vir die ‘fake’ fotos met die onderlangse kritiek en aanmerkings wat niemand hoor nie en sy om een of ander rede nooit verwag nie – ter wille van haar kinders.

Ek ry diep in gedagte huistoe na my sessie: wie is ek om te oordeel? Verbale en fisiese aanranding het name … maar wat noem jy die skielike, onnodige, onhoorbare, ‘undercover’ gedrag waarmee vrouens soos Stephnie moet saamleef? Dit maak nie saak hoeveel geld hy haar gee, hoeveel duur geskenke hy koop nie! Miskien as hy net soms kon ‘jammer’ sê of dalk verduidelik …

Môre staan hy op: maar sy weet nie wie hy is nie.
Môre gesels hy normaal, asof sy die mompel en aanmerkings en afsydigheid nie gehoor en beleef het nie? Asof dit haar nie raak nie? Hoe moet sy die goeie tye vertrou as dit so skielik kan verdwyn?

Hoeveel keer moet sy stomgeslaan en verbaas wees as hulle gelukkige huwelik in sulke skielike flarde verander? Altyd skielik. Altyd onverwags!

Wie sal hy wees as hy vandag wakker word? Wie sal hy wees as hy vanaand gaan slaap?

Sy is so moeg om die stories aan te pas, om al die kliënte vrouens te maak, ter wille van vrede. Sy is so moeg om maskers te dra, ter wille van vrede. Sy is moeg om uit te hou, om voor te gee, om ‘n blinde oog te draai … sy moet aanpas soos ‘n skakelaar by watter ‘mood’ hom ookal pas … ter wille van die vrede?

Maar met elke onverwagse, onnodige en skielike aanmerking, ‘mood-swing’ en voorgee, breek ‘n stukkie van haar liefdeshart af en soek dit ‘n plekkie in haar wegloophart.

Ek dink by myself hoe blind die mansmens is? Saam met hoeveel vriendinne het ek nie al ‘n pad gestap het wat net eendag besluit het genoeg is genoeg! Kan hy nie sien hoe hy haar dryf nie, haar suksesvol maak, haar druk om die beste te wees wat sy moontlik kan wees nie … want eendag …

Party mense het regtig ongelooflike gelukkige huwelikke, maar die meeste mense wat ek ken? Soos ek, weet hulle wat dit is om te voel hoe jou hart flenters breek, hoe jou voete van ‘happily ever after’ onder jou uitgeruk word! Ek en Lyf het beslis ons deel van flenters beleef, en ons weet van ‘superglue’ om die stukkies aanmekaar te probeer hou.

My hart is seer as ek by die huis stop. Seer vir die maskers wat so baie Stephnie’s moet dra, ter wille van hulle kinders, ter wille van hulle inkomste, ter wille van WAT OOKAL … vir die soveelste keer vandag sê ek vir myself: “wie is ek om te oordeel?”

Niemand verdien om alleen oud te word nie, maar Stephnie kan nie wag vir die dag wat sy die ‘superglue’ kan ooplos om uit te droog nie – klaar probeer plak om haar huwelik en al die maskers aanmekaar te probeer hou nie. Sy is gedrewe om die swart koffie eendag in die wasbak uit te smyt: klaar, vry en gereed om met haar weglopershart ‘n nuwe lewe te begin. Al is dit dan ook alleen … en ek? Wie is ek om haar te oordeel?